TAK POSTĘPUJEMY:

1. Mówmy do dziecka już od pierwszych dni jego życia, dużo i spokojnie (nie podnośmy głosu zwracając się do niego).

2. Nasze wypowiedzi powinny być poprawne językowo, budujmy krótkie zdania, używajmy prostych zwrotów, modulujmy własny głos.

3. Kiedy dziecko wypowie jakieś słowo, zdanie starajmy się rozszerzyć jego wypowiedź, dodając kolejne słowa.

4. Mówmy dziecku co przy nim robimy, co dzieje się wokół niego (mowa powinna towarzyszyć spacerom, zakupom, pracom domowym).

5. Mówmy do dziecka tak aby widziało naszą twarz – będzie miało okazję do obserwacji pracy artykulatorów (języka, warg, żuchwy).

6. Karmienie piersią zapewni dziecku prawidłowy rozwój aparatu artykulacyjnego.

7. Od najmłodszych lat uczymy dbałości o higienę jamy ustnej. Pamiętajmy aby dziecko nauczyło się gryźć i żuć.

8. Zwracajmy uwagę, aby dziecko oddychało nosem. W przypadku, gdy dziecko oddycha ustami, prosimy pediatrę o ustalenie przyczyny.

9. Odpowiadajmy na pytania dziecka cierpliwie i wyczerpująco.\

10. Opowiadajmy i czytajmy dziecku bajki, wierszyki, wyliczanki. Uczmy krótkich wierszy na pamięć.

11. Oglądajmy z dzieckiem obrazki: nazywajmy przedmioty i opisujmy sytuacje prostymi zdaniami. 12. Śpiewajmy z dzieckiem. Jest to ćwiczenie językowe, rytmiczne, a zarazem terapeutyczne.

13. Rysujmy z dzieckiem, mówmy co kreślimy – „..teraz rysujemy kotka. To jest głowa, tu są oczy”

14. Wspólnie oglądajmy telewizję : wybierajmy programy właściwe dla wieku dziecka, komentujmy wydarzenia pojawiające się na ekranie, rozmawiajmy na ich temat.

15. Starajmy się, aby zabawy językowe i dźwiękonaśladowcze znalazły się w repertuarze czynności wykonywanych wspólnie z dzieckiem. Wybierajmy do zabaw właściwą porę.

16. Zachęcajmy swoje dziecko do mówienia (nie zmuszajmy!); chwalmy je za każdy przejaw aktywności werbalnej; dostrzegajmy każde, nawet najmniejsze osiągnięcie, nagradzając je pochwałą.

17. Dołóżmy wszelkich starań, aby rozmowa z nami była dla dziecka przyjemnością.

18. Jeżeli dziecko osiągnęło już wiek, w którym powinno wymawiać daną głoskę a nie robi tego, skonsultujmy się z logopedą.

19. Jeżeli dziecko ma nieprawidłową budowę narządów mowy (rozszczep warg, podniebienia, skrócone wędzidełko podjęzykowe, wadę zgryzu lub uzębienia), koniecznie zapewnijmy mu opiekę lekarza specjalisty, ponieważ wady te są przyczyną zaburzeń mowy.

TEGO NIE ROBIMY:

1. Unikajmy podawania dziecku smoczka typu „gryzak”, zwracajmy uwagę, aby dziecko nie ssało palca. Następstwem tych niepożądanych zachowań mogą być wady zgryzu, które prowadza do wad wymowy, np. : wymowa międzyzębowa.

2. W trakcie rozmowy z dzieckiem unikajmy zdrobnień i spieszczeń (języka dziecinnego), dostarczając dziecku prawidłowy wzorzec językowy danego słowa.

3. Nie zaniedbujmy chorób uszu, gdyż nie leczone mogą prowadzić do niedosłuchu,
a w następstwie do dyslalii (wad wymowy) lub braku zdolności mówienia.

4. Nie gaśmy naturalnej skłonności dziecka do mówienia obojętnością, cierpka uwagą. Słuchajmy uważnie wypowiedzi dziecka, zadawajmy dodatkowe pytania, co przyczyni się do korzystnego rozwoju mowy.

5. Nie poprawiajmy wymowy dziecka żądając, by kilkakrotnie powtarzało dane słowo. Z naszego języka powinny zniknąć słowa: „powtórz ładniej”, „powiedz lepiej”. Wychowanie językowe to nie tresura.

6. Nie zawstydzajmy, nie karzmy dziecka za wadliwą wymowę.

7. Nie zmuszajmy dziecka leworęcznego do posługiwania się ręką prawą w okresie kształtowania się mowy. Naruszanie w tym okresie naturalnego rozwoju sprawności ruchowej zaburza funkcjonowanie mechanizmu mowy. Często prowadzi to do zaburzeń mowy, a w szczególności do jąkania.

8. Nie wymagajmy od dziecka zbyt wczesnego wymawiania poszczególnych głosek. Dziecko nie przygotowane pod względem sprawności narządów artykulacyjnych, niedostatecznie różnicujące słuchowo dźwięki mowy – zmuszane do wymawiania zbyt trudnych dla niego głosek, często zaczyna je zniekształcać. W ten sposób przyczyniamy się do powstawania błędnych nawyków artykulacyjnych, trudnych do zlikwidowania.